Craven Cottage’ın Gölgesinde: Sunday League'de Bir Şampiyonluk Hikayesi

Yazan: Arda Yetkincan

Saat sabahın dokuzu. Çantamda tripod, mikrofon ve kamerayla Barn Elms Sports Centre’a doğru bisiklet sürüyorum. Londra’nın nadir güneşli sabahlarından biri; sessizliği bozan tek şey, kaz sesleriyle karışan çim sesi. Sahada birkaç oyuncu çoktan ısınmaya başlamış ve Fulham FC’nin sahası olan Craven Cottage’ın gri tribünleri uzaktan görünüyor. Burası Premier League’in değil ama bir başka futbolun sahası: Sunday League.

İlk kez bu kadar yakından takip edeceğim bir maç için içimde güzel bir heyecan var. Bu ligde para yok, şöhret yok. Sadece saf duygularla, tutkuyla oynanan futbol var.

FC Porto of London ve Junction Elite FC 4th Team ekipleri karşı karşıya geliyor! Lig lideri Porto kazanırsa şampiyon olacak. Maçın önemi büyük ama ortam fazlasıyla mütevazı. Tribün yok, yedek kulübesi yok ama kamp sandalyeleri, piknik örtüleri var. Taraftarlar sandalyelerini çimlere kurmuş, kahvelerini, mate çaylarını ellerine almış. Yedek oyuncuların çoğu ayakta, bazıları yere uzanmış.

İlk düdükle birlikte heyecan başlıyor. İlk yarı, karşılıklı frikik golleriyle 1-1 sona eriyor. İkinci yarıda Porto önce 2-1, ardından 3-1 öne geçiyor. Ancak son dakikalarda Junction Elite bir penaltı kazanıyor. Direkten dönen top tamamlanıyor ve skor 3-2'ye geliyor. Maçın son dakikaları adeta donuyor. Porto kulüp başkanı, elinde içeceğin mantarını patlatmak için düdüğü bekliyor. Sahada nefesler tutulmuş durumda. Derken son düdük geliyor: Porto şampiyon!

Kutlama sahneleri adeta film gibi. İlk yarıda sakatlanan sağ bek Nuno, megafonuyla tek ayağı üzerinde sahaya koşuyor. Kulüp başkanı içecekleri dağıtıyor, gündüz gözüyle havai fişekler patlıyor. Ancak sevinç dalgası kısa sürede ufak bir paniğe dönüşüyor. Havai fişek rampası devriliyor, fişekler gökyüzüne değil ileriye doğru fırlıyor. Neredeyse bir oyuncuya çarpacakken yere düşüyor. Fişeklerden birisi ise elektrikli bisikletimin hemen yanına iniyor. Aküsüne denk gelse neler olurdu, düşünmek bile istemiyorum, fakat kimse aldırmıyor. Çünkü orada olan herkesin tek derdi, o anı doyasıya yaşamak.

Kutlamalar sırasında herkes kupayla fotoğraf çektiriyor. Porto oyuncuları, teknik heyet, taraftarlar… Ben de aralarına karışıyorum. Kulüp başkanı yanıma gelip gülerek, “Bu fotoğrafları Portekiz’deki gerçek FC Porto’ya göndereceğim,” diyor. “Belki paylaşırlar.” Bir anda sıradan bir pazar sabahı, Porto tarihine uzanan bir hikâyeye dönüşüyor.

MAÇIN BAŞKA BİR HİKÂYESİ

Junction Elite’in kadın teknik direktörü, oyuncularla kurduğu güçlü iletişim ve verdiği taktiklerle büyük başarılara imza attı. Yardımcı hakemlerden biri onun babasıydı, diğeri ise FC Porto’nun kulüp sekreteriydi. Orta hakem, genç bir federasyon görevlisiydi ve bu karşılaşmayı herhangi bir ücret almadan, yalnızca deneyim kazanmak için yönettiğini söyledi. Sunday League’de herkesin görevi ortak bir şeye hizmet etmekti: oyunun kendisine.

Hakeminden teknik direktörüne, oyuncusundan muhabirine kadar herkes bu oyunun gönüllüsüydü. Ne maddi çıkar vardı ne de şöhret. Sadece dostluk, centilmenlik ve büyük bir tutku.

Maç boyunca fotoğrafları çekerken yedek kulübesi, birkaç taraftar ve kulüp başkanıyla bir isim sık sık konuşuldu: Jose Mourinho! Türk olduğumu duyan herkesin ilk söylediği şey “Fenerbahçe” oldu. Porto efsanesinin şimdi Türkiye’de olması, muhabbeti bu yöne çekmişti. O sabah Jose'nin kulaklarını bolca çınlattık. Futbolun evrensel dilini bir kez daha görmüştük. Sunday Ligi’nden Şampiyonlar Ligi hikâyelerine uzanan koyu bir muhabbet...

O gün yaşananlar bana futbolun neden hâlâ milyonların tutkusu olduğunu hatırlattı. Şampiyonluk kupasının altın kaplama pahalı bir maddeden ya da ucuz bir metalden yapılması gerekmiyordu. Önemli olan, onun etrafında toplanan duyguydu. Sunday Ligi’nde geçirdiğim 2-2,5 saatlik serüven bana bunu gösterdi.

Sunday Ligi sadece futbolun değil, hayatın da filtresiz bir yansımasıydı. Craven Cottage’ın gölgesinde, birkaç kişinin tanıklık ettiği bir maç, kalbimizde unutulmaz bir hikâyeye dönüştü.